” डिप्रेशन म्हणजे काय?” समजा अचानक तुमच्या लहान मुलाने तुम्हाला असा प्रश्न विचारला तर तुमची की अवस्था होईल ? . उत्तर देऊ कि नको आणि देऊ तर नेमके काय सांगावे अशी अवघड अवस्था होऊन जावी .निरागस प्रश्न किती भेदक होऊ शकतात ह्याचे ते उदाहरण .
देउळ चित्रपट बघतांना आपले पण असेच काही होते . म्हणायला गावात नव्याने बांधल्या जाणाऱ्या देवळाची काय ती गोष्ट . पण त्या अनुषंगाने गाव , तेथील लोक , देव आणि देवाबद्दल आपली श्रद्धा ह्या सर्वांबद्दल निरागस पण मुलभूत प्रश्न हा चित्रपट मांडून जातो . हे प्रश्न आणि त्यांची मनातल्या मनात देलीली आपली उत्तरे हेच या चित्रपटाचे अनुभव वैशिष्ट्य !आणि हा प्रवास ज्याचा त्याचा वेगळा , त्यामुळे वैचारिक दुर्ष्टीने हा सिनेमा प्रत्येकाला वेगवेगळा रुचेल .पण मनोरंजन म्हणून देउळ अगदी झकास आणि नेमका . ग्रामीण भाग आणि विकास ह्यांची दिशा व दशा ह्यावर देउळ कुठलाहि वैचारिक आव न आणता खूप काही सुचवून जातो पण दर्शकांनी त्या सर्वांची नोंद घ्यावीच म्हणून चित्रपटला जडपण येऊ देत नाही .
ग्रामीण चित्रपट म्हणजे अगदी बावळट आणि धांदरट व्यक्ती किवां अतिशय गरीब लोक , शिवराळ भाषा ह्या प्रकारचा सरधोपट चित्रण देउळ करत नाही . चित्रपटातील पत्रे माफक इंग्रजी शब्द वापरतात ,मोबाईलहि वापरतात आणि त्यांची Ringtone सुद्धा काळागणिक बदलते , किंबहुना हा आणि ह्या सारख्या कित्येक बारीक-सारीक दैनंदिन गोष्टीतून डायरेक्टर आपल्याला सिनेमा तील पत्रांत होणारा बदल सांगून जातो . ह्या चित्रपटाची संहिता , दिग्दर्शन वगेरे बाबी नेमक्या किती चांगल्या आहेंत हे आपल्याला जाणकारांकडून विविध माध्यमातून कळेलच . पण एक दर्शक म्हणून देउळ हा चित्रपट खूप सहज (Natural) वाटतो .
ग्रामीण मराठी जीवन हे रंजक , स्वाभाविक आणि मार्मिक पणे कसे सांगावे ह्याचा आदर्श दादा कोंडके मांडून गेलेत . चावटपना सोडला तर देउळ अगदी त्या (उच्च) दर्जाचा आहे आणि हो मनोरंजक सुद्धा ! . ह्या चित्रपटाला व्यावसाईक यश आणि भरपूर अवार्ड मिळावेत हीच दत्ता चरणी प्रार्थना !